Loszki przeznaczone są na matki do krzyżowania towarowego.

 Charakterystyka:

• liczne, zdrowe mioty
• wysoka mleczność
• dobre wykorzystanie paszy
• duża zawartość mięsa w tuszy
• wolne od genu RYR1^T
• świnie krajowej hodowli są bardzo dobrze przystosowane do polskich warunków środowiskowych
• świnia późno dojrzewająca

Obecny typ mięsny świń wbp powstał w odpowiedzi na potrzeby rynku (produkcja bekonu) i kształtowany był już począwszy od lat 20-tych XX w. Do tego celu wykorzystano świnie rasy białej ostrouchej w typie użytkowym tłuszczowo-mięsnym, krzyżując je z rasą wielką białą angielską. Niestety lata II wojny światowej w dużej mierze zniweczyły osiągnięcia hodowlane. W 1947 r. wznowiono działania nad utworzeniem polskiej rasy mięsnej przy udziale trzody rasy wielkiej białej sprowadzonej z Anglii i ze Szwecji. 2 sierpnia 1956 r. rozporządzeniem Ministerstwa Rolnictwa uprawomocniono księgę rasy wielkiej białej (dla uszlachetnionej świni białej ostrouchej oraz wielkiej białej angielskiej), a w 1962 r. wprowadzono pełną nazwę, tj. wielka biała polska.

29.03.2018 r. świnie rasy wielkiej białej polskiej zostały wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych prowadzoną przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Świnie rasy wbp charakteryzują się wybitną użytkowością rozpłodową. Sprzyja temu ich budowa i wyniki wieloletniej selekcji. Lochy tej rasy są bardzo dobrymi i troskliwymi matkami. Rodzą 10-16 prosiąt, średnia masa miotu w wieku 3 tygodni wynosi około 65 kg. Oprócz doskonalenia płodności i plenności rasa ta selekcjonowana była w kierunku zwiększenia tempa przyrostów dziennych i poprawy jakości tuszy. Na budowie i użytkowości świń tej rasy, szczególne, pozytywne piętno odcisnęła, wieloletnia produkcja bekonu oparta o tę rasę. Jak wykazała praktyka, świnie te sprawdzają się w produkcji wielkostadnej.

Pod względem cech użytkowości tucznej i rzeźnej świnie wbp charakteryzują się wynikami na poziomie większości ras ojcowskich, czyli szybkim tempem wzrostu, cienką słoniną i dobrą jakością mięsa.

Świnia duża, o długim i mocnym grzbiecie. Dorosła locha osiąga ciężar 300-350 kg, natomiast knur 350-400 kg. Białą skórę pokrywa szczecina również białego koloru. Na średniej wielkości głowie osadzone są dość duże, stojące uszy. Szyja bez uwydatnionego podgardla. Płaskie łopatki przylegają do tułowia. Klatka piersiowa jest dość głęboka i silnie wysklepiona. Zad długi z dobrze umięśnionymi szynkami. Ogon wysoko osadzony. Nogi proste i szeroko rozstawione. Jako rasa mateczna posiada co najmniej 14 prawidłowo rozwiniętych sutków. 

 Wyniki oceny w roku: 2023

Wartość hodowlana

Poziom użytkowości tucznej i rzeźnej

Poziom użytkowości rozpłodowej loch