W dniu 22 grudnia przedstawiciele PZHiPTCh „POLSUS” spotkali się z Panem Ministrem Grzegorzem Pudą. Celem spotkania było przedstawienie bieżących problemów hodowli i produkcji trzody chlewnej oraz spraw istotnych dla tego sektora wymagających rozwiązania w dłuższej perspektywie czasowej. W czasie dyskusji wskazano, że aby utrzymać krajową hodowlę świń i zapewnić bezpieczeństwo żywnościowe kraju  konieczne jest wsparcie, w tym:

1. Ochrona populacji loch hodowlanych pochodzących z krajowych  programów hodowlanych  w celu zachowania krajowych  zasobów genetycznych umożliwiających  odbudowę krajowego pogłowia trzody chlewnej.

1.  Wsparcie z PROW 2021-2017  na budowę chlewni  dla loch  w formie ryczałtu do stanowiska. Uzależnienie wysokości wsparcia od pochodzenia materiału zarodowego- wyższe wsparcie dla chlewni produkujących na bazie loszek i knurów pochodzących z krajowych  programów hodowlanych.   Celem jest zwiększenie pogłowia loch w Polsce i produkcja prosiąt, a w efekcie  dostarczenie na rynek polski odpowiedniej jednolitej partii prosiąt.

2. Wsparcie dla grup producentów rolnych  zatwierdzonych przez ARiMR w formie zwiększenia procentowego ryczałtu od wartości przychodów netto grupy producentów rolnych ze sprzedaży produktów wytworzonych w gospodarstwach rolnych jej członków.
3. Pomoc dla producentów świń na odtworzenie potencjału produkcyjnego w formie refundacji kosztów zakupu loszek i knurów hodowlanych.
4. Uzależnienie  wysokości wsparcia w ramach pomocy COVID 19 dla zakładów mięsnych,  które w pierwszej kolejności kupią zwierzęta od rolników zrzeszonych w grupach  producenckich i  od rolników  indywidualnych produkujących tuczniki na bazie polskich ras.
5. Opracowanie i wdrożenia krajowej strategii  produkcji prosiąt.

1. Uproszczenie procedur w sprawie pozyskania pozwoleń na budowę.

7. Skuteczna walka z ASF (depopulacja dzików).
8. Podjęcie intensywnych działań w kierunku regionalizacji w celu umożliwienia eksportu mięsa wieprzowego/świń  z Polski z tzw.  stref białych.
9. Pomoc w uruchomieniu podmiotu skupującego żywiec po cenach rynkowych w strefach niebieskiej i czerwonej.
10. Przeciwdziałanie skupowi zwierząt poniżej kosztów produkcji, poprzez cykliczne obliczanie przez instytuty naukowe  kosztów produkcji  i ich publikację.
11. Pomoc finansowa z tytułu utraty dochodu ze sprzedaży loszek i knurków hodowlanych jako tuczników- dotyczy to obszarów objętych czerwoną i niebieską strefą ASF.
12. Większe odszkodowania z tytułu ogniska ASF w stadach hodowlanych w porównaniu ze stadami produkcyjnymi.
13. Wsparcie dla hodowców i producentów świń z tytułu ASF i Covid-19.
14. Oznakowania mięsa zgodnie z miejscem urodzenia zwierząt (kraj urodzenia zwierząt jest krajem, który obowiązuje do końca tuczu).
15. Utworzenia podmiotu prowadzącego niezależną od zakładów ubojowych poubojową klasyfikację tusz.
16. Lobbowanie w UE na rzecz przywrócenia do krzyżowego stosowania w żywieniu świń  mączek mięsno-kostnych.

Podjęcie wytężonych działań przez polski Rząd i  szukanie sojuszników wśród innych krajów UE w sprawie dopuszczenia do krzyżowego stosowania mączek mięsno-kostnych w żywieniu trzody chlewnej pozwoliłoby (przynajmniej częściowo) zmniejszyć koszty żywienia świń oraz uzupełnić deficyt białka paszowego, szczególnie dotkliwy w żywieniu świń.

17. Utworzenie funduszu gwarancyjnego dla hodowców i producentów świń, który pozwoliłby na wyrównanie strat w przypadku sprzedaży świń poniżej kosztów produkcji.
18. Stworzenie mechanizmu zachęty dla przetwórców do budowania zaplecza surowcowego spośród polskich rolników.

Zakłady mięsne i przetwórcy  nie dbają o budowę  swojego zaplecza surowcowego wśród polskich rolników. Firmy te, często z obcym kapitałem, nie są zainteresowane wspólnym budowaniem jakości surowca, np. poprzez wdrażanie krajowych systemów jakości czy  poszukiwanie surowca z polskich ras świń, takich jak  wbp, pbz czy puławska. Rasy te są wpisane na ministerialną Listę Produktów Tradycyjnych, co czynie je atrakcyjnymi dla konsumentów.  Rasy te pozwalają na oznakowanie mięsa z nich uzyskanego  logo „Produkt Polski”. Wg danych ze ZSRIR dotyczących  struktury zakupu świń rzeźnych 85-88%  tusz jest w klasie S i E, co oznacza, że surowiec jest wyrównany i o wysokiej zawartości chudego mięsa. 

19. Budowanie patriotyzmu surowcowego, przetwórczego i konsumenckiego.

Ogromny import żywych zwierząt  i rozwój tuczu nakładczego oraz import mięsa, to wspieranie rolników i przemysłu przetwórczego  w innych krajach. Ważne jest  budowanie patriotyzmu w całym łańcuchu produkcyjnym, co  pozwoli na wspieranie każdego uczestnika procesu produkcyjnego, np. poprzez zwiększenie rozpoznawalności systemów jakości, wskazanie możliwości znakowania wyrobów znakiem PRODUKT POLSKI, wskazanie  konsumentom, że prawo do znakowani mięsa  logo PRODUKT POLSKI przysługuje wieprzowinie, która pochodzi ze świń urodzonych,  odchowanych i ubitych w Polsce. Oznacza to, że cały cykl produkcyjny musi odbywać się w POLSCE.

20. Ochrona zdrowia konsumentów poprzez przygotowanie i wdrożenie procedur kontroli przy sprowadzaniu mięsa wieprzowego z innych krajów UE lub krajów

Mięso wieprzowe pochodzące  z zapasów strategicznych, z krajów trzecich lub  z regionów ASF powinno zostać poddane uważniejszej kontroli (nawet wyrywkowej, ale w szerszym zakresie), np. poprzez rozszerzenie badań w zakresie zawartości substancji niedozwolonych, parametrów jakości mięsa ważnych dla konsumentów (np. barwa, wodochłonność).

21. Stworzenie mechanizmu reagowania wobec czarnego  PR dotyczącego mięsa, sposobu jego produkcji,  negowania diety mięsnej itp.

Współczesne media odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu opinii konsumenckich i postaw społecznych. Powszechny jest negatywny przekaz medialny dotyczący mięsa czerwonego (TV, internet, prasa), który  szkodzi całemu łańcuchowi produkcyjnemu i buduje wśród konsumentów (w tym młodzieży) przekonanie, że spożywanie mięsa jest szkodliwe, a  produkcja zwierzęca niekorzystnie wpływa na środowisko naturalne.   Konieczne jest reagowanie i zdecydowany  sprzeciwi wobec    kreowanego   przez media negatywnego   wizerunku mięsa, sposobu jego produkcji i wskazywania diety bezmięsnej jako jedynej służącej zdrowiu.

22. Edukacja społeczna – rozpoczęcie pozytywnej kampanii medialnej w kierunku upowszechniania wiedzy o jakości i walorach mięsa wieprzowego i jego przetworów oraz o ich sposobie produkcji i pochodzeniu.

Edukacja ma na celu utrzymanie, ewentualnie wzrost poziomu spożycia mięsa wieprzowego poprzez pozytywny przekaz na temat walorów wieprzowiny.  Konieczne jest zatem  upowszechnianie w  mediach rzetelnego  przekazu informacyjnego, wskazującego na mięso jako niezbędny składnik naszej diety,  na rzeczywiste  walory mięsa wieprzowego i jego przetworów oraz  ich pochodzenie.  Należy informować konsumentów o tym,   że warunki hodowli i chowu trzody chlewnej w Polsce są zgodne  z wymogami dobrostanu i ochrony środowiska. W proces upowszechniania wiedzy w zakresie warunków produkcji żywca wieprzowego oraz wieprzowiny powinny włączyć się organy związane z rolnictwem (np. resort rolnictwa, GIW, KOWR,  instytuty branżowe).    Równolegle,   przekaz  informacyjny powinien zostać skierowany do   grup kształtujących opinię społeczną w zakresie walorów dietetycznych  mięsa wieprzowego (lekarze, dietetycy, żywieniowcy, studenci, szkoły gastronomiczne).

W imieniu  Związku  „POLSUS”